تابلو فرش

تابلو فرش چیست؟

این تابلو فرش ها یکی از قدیمی ترین اشکال منسوجات بافته شده است. به عنوان یک تکنیک، ملیله برای ایجاد همه چیز از تونیک و کیف تا روکش میز و پشتی صندلی، و همچنین برخی از بزرگترین و زیباترین آثار هنری نساجی جهان استفاده شده است.

در اروپا، دوره بزرگ ملیله‌بافی از نیمه دوم قرن چهاردهم تا پایان قرن هجدهم ادامه داشت. این دوره بیشتر به خاطر تولید دیوارپوش‌های بافته شده در این تکنیک، که عموماً از آن به عنوان ملیله یاد می‌کنیم، شناخته می‌شود.

تابلو فرش ها متعلق به نخبگان بود و برای تزئین فضاهای خصوصی و عمومی استفاده می شد. ثبت شده است که هنری هشتم 2000 ملیله در کاخ های مختلف خود آویزان است.

تابلو فرش های بزرگ رنگ پر جنب و جوش را به اتاق اضافه می کنند. آنها پیش‌نویس‌ها را کنار گذاشتند و از طریق نمایش دراماتیک داستان‌هایی از کتاب مقدس، اسطوره‌ها و کلاسیک‌ها، یا تصویری آشکار از زندگی مد روز، سرگرمی و خوراکی برای تفکر فراهم کردند.

تولید آنها بسیار پرهزینه بود و بنابراین برای نشان دادن ثروت صاحبشان خدمت می کردند. بر خلاف امروز، ملیله ها صرفاً اشیاء ثابت نبودند، بلکه غالباً پیچیده می شدند و بین خانه ها جابه جا می شدند.

در دهه 1540، فرانسیس اول، پادشاه فرانسه، حتی مجموعه‌ای از تابلو فرش ها را سفارش داد که تزئینات دیوار گالری بزرگ تازه بازسازی‌شده او در کاخ فونتن بلو را به شکل بافته‌شده بازتولید می‌کرد. این مجموعه را می‌توان جمع کرد و به سایر اقامتگاه‌های او منتقل کرد.

مواد و تکنیک

پشم ماده ای است که به طور گسترده برای بافت تابلو فرش استفاده می شود و به طور سنتی برای هر دو تار و تار استفاده می شود. علاوه بر این که به راحتی در دسترس است و رنگ آمیزی آن آسان است، استحکام و انعطاف طبیعی آن به خوبی به بافت تابلو کمک می کند.

گاهی اوقات از نخ های ابریشمی علاوه بر پشم در پود استفاده می شود تا به ایجاد جزئیات پیچیده و عمق بخشیدن به طرح کمک کند.

از نخ‌های فلزی نیز می‌توان برای افزودن جزئیات استفاده کرد، اگرچه به دلیل هزینه بالای آن‌ها بیشتر در نمونه‌های کوچک تابلو فرش ها، مانند جلد کتاب مقدس و کیف‌های کتاب، به جای آویزهای بزرگ یافت می‌شوند.

تابلو با بافتن نخ‌های پود رنگی از میان نخ‌های تار ساده ایجاد می‌شود. تارهای تار بر روی دستگاه بافندگی کشیده می‌شوند و مانند شبکه‌ای برای بافندگان عمل می‌کنند تا با نخ‌های پود رنگی طرحی ایجاد کنند. ویژگی کلیدی تابلو بافی این است که بیشتر نخ های پود تمام طول تار را نمی کشند.

در عوض پود در قسمت خاصی از تار به جلو و عقب می رود تا یک بلوک رنگی کوچک ایجاد کند. این به عنوان پود ناپیوسته شناخته می شود. بافندگان بلوک های رنگی را برای ایجاد یک الگو یا تصویر می سازند.

در حین بافت، نخ‌های پود را می‌کوبند و تار را پنهان می‌کنند تا منسوجاتی با صورت پود ایجاد شود تا طرح در جلو و پشت نمایان شود. در تابلو های قدیمی‌تر، رنگ‌های اصلی اغلب در قسمت پشتی تندتر هستند که از قرار گرفتن در معرض نور محافظت می‌شدند.

(سمت چپ) جلو و (راست) پشت قطعه تابلو فرش، بافته شده در پشم با برجسته ابریشم، ناشناخته، 1550 – 1600. موزه شماره. 862-1894. © موزه ویکتوریا و آلبرت، لندن.
تابلوها روی دستگاه بافندگی بافته می شوند. در ساده ترین حالت، یک ماشین بافندگی از دو غلتک تشکیل شده است که رشته های تار بین آن ها قرار گرفته است. دستگاه بافندگی برای کشش تار عمل می کند تا پودها به راحتی به جلو و عقب رد شوند تا طرحی ایجاد شود.

در تابلو بافی اروپایی دو نوع بافندگی وجود دارد که می‌توان از آن استفاده کرد، بافندگی کم‌پیچ و بافندگی بلند. در دستگاه های بافندگی کم، غلطک ها در یک سطح قرار دارند و تار به صورت افقی بین آنها کشیده می شود. در یک ماشین بافندگی بالا، نخ های تار به صورت عمودی بین یک غلتک بالا و یک غلتک پایین کشیده می شوند.

بافتن تابلو فرش یک فرآیند بسیار کار فشرده است. بافتن فقط یک متر مربع ملیله درشت می تواند برای یک نفر کار یک ماهه باشد. تابلوهای باکیفیت با نخ‌های تار و پود ریزتر تولید می‌شوند و ساخت آن زمان بیشتری می‌برد.

در یک ماشین بافندگی بزرگ، چند بافنده می توانند به صورت نشسته در کنار هم کار کنند تا تولید را تسریع کنند. با این وجود، مجموعه‌ای از تابلوهای بزرگ که توسط چندین بافنده ایجاد شده‌اند، می‌توانند به راحتی بیش از یک سال طول بکشد.

طراحی

بافندگان به طور سنتی از طرحی کار می کنند که به عنوان کارتون شناخته می شود. این بر روی پارچه یا کاغذ در مقیاس کامل نقاشی می شود و یا به ماشین بافندگی متصل می شود یا پشت آن آویزان می شود. از لحاظ تاریخی، روی یک ماشین بافندگی کم تار، کارتون زیر تارها قرار می‌گرفت و بافنده مجبور بود آن‌ها را کنار بگذارد تا طرح را با جزئیات دنبال کند.

از آنجایی که تابلو فرش ها از پشت بافته می شدند، اگر بافنده دقیقاً از کارتون کپی می کرد، ملیله تمام شده، وقتی از جلو مشاهده می شد، برعکس کارتون بود. دستگاه‌های بافندگی با تار بالا به بافندگان این امکان را می‌دادند که طرحی را به روش درست تولید کنند. این کارتون پشت بافنده آویزان شده بود که از آینه برای مشاهده انعکاس کارتون استفاده می کرد. با کار از روی انعکاس، ملیله تمام شده راه درستی بود.

هنگامی که یک تابلو به پایان رسید، کارتون می تواند دوباره استفاده شود. کارگاه ملیله‌کاری که طرح‌های پرطرفداری داشت و می‌توانستند چندین بار ببافند و بفروشند، از موفقیت مالی مطمئن بود. بسیاری از شلوغ‌ترین شرکت‌ها از هنرمندان حرفه‌ای برای تولید طرح‌هایی با اندازه کامل استفاده می‌کردند که بافندگان بازتولید می‌کردند.

کارتون های رافائل نمونه هایی از طرح های ملیله قرن شانزدهمی هستند. به سفارش پاپ لئو ایکس، آنها توسط هنرمند رافائل با موضوع اعمال رسولان طراحی شدند. پس از بافته شدن ملیله ها، کارتون ها به کارگاه های دیگر فروخته شد. در سال 1623 آنها توسط پادشاه آینده چارلز اول برای استفاده در کارگاه ملیله سازی در Mortlake خریداری شدند و بعداً به صورت امانت از HM King Charles III به V&A آمدند.

تابلو فرشبافان معاصر با استفاده از مواد و فرم‌های جدید به کشف و تعریف مجدد فرآیند تابلوبافی ادامه می‌دهند. در حالی که پیشرفت‌های فناوری به این معناست که تابلوها را می‌توان به صورت مکانیکی بافته کرد، بسیاری از بافندگان معاصر هنوز از روش‌های سنتی دست‌باف استفاده می‌کنند. کار فیونا رادرفورد ‘Go-Shoaki Shimasu’ (اجازه دهید شما را معرفی کنم) نمونه ای از تابلوسازی معاصر است که در آن بافنده با فرم بازی کرده است تا یک قطعه کیمونو شکل منحصر به فرد ایجاد کند.